تفاوت‌های جنسیتی در بروز و درمان بیش فعالی و اوتیسم

در کودکی پسران تقریبا 3 برابر دختران مبتلا به ADHD تشخیص داده می‌شوند، اما در بزرگسالان نسبت مردان به زنان تقریبا برابر است. محققان معتقدند که این احتمالاً به دلیل تشخیص نادرست دختران است نه اینکه ADHD که در پسران شایع‌تر است.

 

دلایل  تفاوت بیش فعالی دختران و پسران 

  •  دختران معمولا علائم بی توجهی را نشان می دهند، در حالی که پسرها بیشتر احتمال دارد علائم تکانشی و بیش فعالی را نشان دهند.

  •  دختران اغلب رفتارهای انطباقی جبرانی و راهبردهای مقابله ای ایجاد می کنند که علائم آنها را پنهان می کند.

  •  دختران اغلب علائمشان به صورت درونی ظاهر می شوند، در حالی که پسران تمایل بیشتری به بروز علائم دارند.

  •  دختران مبتلا به ADHD اغلب به اشتباه با یک اختلال متفاوت مانند اضطراب یا افسردگی تشخیص داده می شوند، یا در صورت داشتن یک اختلال همزمان، ADHD فراموش می شود.

  •  علائم بی توجهی بیشتر در یک محیط آموزشی ساختاریافته، مانند دبیرستان یا کالج رخ می دهد، و این باعث می شود که علائم در نوجوانان و زنان جوان بیشتر از کودکان دیده شود.

  •  در پسران معمولاً ، علائم بیرونی مانند دویدن و پر تحرکی را نشان می دهند. اما در دختران مبتلا به ADHD به طور معمول علائم درونی را نشان می دهند. این علائم شامل کم توجهی و عزت نفس پایین است. پسران همچنین از نظر جسمی بیشتر پرخاشگر هستند ، اما دردختران پرخاش کلامی بیشتر است.

 

تفاوت دختران و پسران در علائم بیش فعالی

 

  1. اگر اختلال نقص توجه و بیش فعالی تشخیص داده نشده می تواند روی عزت نفس دختران و سلامت روان آنها تأثیرمنفی بسیاری بگذارد. پسران مبتلا به ADHD معمولاً سرخوردگی های خود را بروز میدهند. اما دختران مبتلا به ADHD معمولاً درد و عصبانیت خود را به درون می ریزند. این امر دختران را در معرض خطر افسردگی و اضطراب شدید قرار می دهد.این دختران بیشتر از دختران دیگر در مدرسه ، محیط های اجتماعی و روابط شخصی دچار مشکل هستند.
     
  2. دختران متفاوت از پسران رشد می کنند. این تفاوت ها فقط به چگونگی رشد بدن آنها مرتبط نیست. بلکه می توان آنها را در نحوه رشد و نمو مغز نیز مشاهده کرد. این تفاوت های رشدی می توانند تشخیص اینکه دختری به ADHD مبتلا است را دشوارتر کنند.
     
  3. دختران مبتلا به ADHD اغلب جنبه های بی توجهی این اختلال را نشان می دهند . رفتارهای بی توجهی اغلب ظریف تر هستند. به ندرت کودک در کلاس اخلال ایجاد کند ، اما از انجام وظایف محروم می شود ، فراموشکار می شود یا فقط “خسته” به نظر می رسد. این را می توان با تنبلی یا ناتوانی در یادگیری اشتباه گرفت..

 

تفاوت جنسیتی در بروز اختلال اوتیسم  

یک توضیح ممکن است این باشد که برخی از تحقیقات در مورد مقایسه زنان و مردان مبتلا به اوتیسم، یک گروه کنترل عصبی را برای مقایسه شامل نمی‌شوند. در نتیجه، مشخص نیست که آیا تفاوت‌های جنسی در توانایی شناختی مشاهده شده در افراد مبتلا به اوتیسم مشابه تفاوت بین مردان و زنان عادی است یا خیر. برای درک بهتر اینکه آیا تفاوت‌های منحصر به فردی بین مردان و زنان مبتلا به اتیسم وجود دارد یا خیر!؟

 

تفاوت بیش فعالی دختران و پسران 

 

مقالات تحقیقاتی برای تفاوت‌ بیش فعالی و اوتیسم بین دخترها و پسرها

 

مرکز تهران اتیسم – (CTAD)
بررسی تفاوت‌های جنسیتی در اتیسم: معیارهای عصب-روانشناختی و خودگزارشی عملکرد شناختی اجرایی و غیر اجرایی

 

مطلب زیر خلاصه‌ای است از مقاله‌ پژوهشی که در سال ۲۰۲۱ برای بررسی تفاوت‌های جنسیتی در معیارهای عصب روانشناختی و عملکردهای شناختی در افراد دارای اتیسم انجام شده است.

 

تحقیقاتی که در مورد مقایسه زنان و مردان مبتلا به اتیسم انجام شده است، نشان می‌دهد که تفاوت‌های جنسی در برخی ویژگی‌ها مانند تنظیم رفتار وجود دارد. یکی از زمینه‌هایی که با جزئیات مطالعه نشده است این است که آیا زنان و مردان مبتلا به اوتیسم در آزمون‌های توانایی شناختی عملکرد متفاوتی دارند یا خیر!؟ در نتایج تحقیقات قبلی تفاوت جنسیتی قابل ارزیابی نبود زیرا افراد حاضر در پژوهش مختلط بودند.

 

یک توضیح ممکن است این باشد که برخی از تحقیقات در مورد مقایسه زنان و مردان مبتلا به اوتیسم، یک گروه کنترل عصبی را برای مقایسه شامل نمی‌شوند. در نتیجه، مشخص نیست که آیا تفاوت‌های جنسی در توانایی شناختی مشاهده شده در افراد مبتلا به اوتیسم مشابه تفاوت بین مردان و زنان عادی است یا خیر.

برای درک بهتر اینکه آیا تفاوت‌های منحصر به فردی بین مردان و زنان مبتلا به اتیسم وجود دارد یا خیر، باید آنها را با مردان و زنان دارای رشد عادی مقایسه کرد.

در تحقیق خود، یک گروه دارای رشد عادی را وارد کردیم و مردان و زنان دارای اتیسم و بدون اتیسم را مقایسه کردیم. ما دریافتیم که تفاوت‌های جنسی در اتیسم مشابه آنچه در مردان و زنان بدون اتیسم وجود دارد، است. مطالعه ما نشان داد که در مقایسه با مردان، زنان (تفاوتی ندارد دارای اتیسم باشند یا خیر) در ارزیابی سرعت پردازش، انعطاف‌پذیری شناختی، یادگیری کلامی و حافظه و روانی معنایی بهتر عمل می‌کنند.

نتایج ما نشان می‌دهد که اگرچه زنان عملکرد شناختی متفاوتی را نسبت به مردان نشان می‌دهند، اما این تفاوت‌های جنسی مختص گروهی با تشخیص اتیسم نیست.

تفاوت بیش فعالی در زنان و مردان

 

مزیت زن‌ها در وظایف کلامی خاص و انعطاف پذیری شناختی مشاهده شده در این مطالعه ممکن است تا حدی با تفاوت‌های جنسی در مدارهای عصبی توضیح داده شود. یک مطالعه تصویربرداری عصبی عملکردی (هیل و همکاران، ۲۰۱۴) از وظایف حافظه کاری، مناطق مختلف فعال‌سازی را توسط مردان و زنان شناسایی کرد.

مردان نواحی جداری/بصری-فضایی بیشتری از مغز را به کار گرفتند، در حالی که زنان نواحی پیش فرونتال/هیپوکامپ مرتبط با وظایف واج شناختی را به کار گرفتند که نشان می دهد زنان ممکن است در تست های حافظه کوتاه مدت کلامی بهتر عمل کنند.

در مقایسه، Ingalhalikar و همکاران (۲۰۱۴) تفاوت‌های جنسی را در اتصالات قشر مغز و مخچه گزارش کردند که آنها به ادراک افزایش یافته در مردان و فرآیندهای تحلیلی/شهودی برتر در زنان مربوط می‌شوند، که دومی به طور بالقوه تفاوت‌های جنسی مشاهده‌شده ما را در انعطاف‌پذیری شناختی به حساب می‌آورد.

یک مطالعه تصویربرداری عصبی اخیر یک تعامل جنسی قابل توجه از طریق تشخیص را برای مسیرهای فرونتال شناسایی کرد (Zeestraten و همکاران، ۲۰۱۷)، که همچنین ممکن است تا حدی یافته‌های ما را برای حوزه‌های کارکردهای اجرایی توضیح دهد.

 

بررسی تفاوت‌ها در گروه دارای اتیسم گزارش‌های مشابهی از اختلال عملکرد اجرایی را نشان داد که به طور قابل‌توجهی بالاتر از گروه مقایسه فاقد اتیسم بود، اما بر اساس جنسیت تفاوتی نداشت. این نتایج نشان می دهد که مردان و زنان دارای اتیسم مشکلات مشابهی را در عملکرد اجرایی در موقعیت‌های دنیای واقعی نسبت به همتایان فاقد اتیسم دارند.

 

این مطالعه تفاوت‌های جنسیتی را در کارکردهای اجرایی شناختی و غیر کارکردهای اجرایی در بزرگسالان دارای اتیسم نشان می‌دهد که توسط مزیت کلی زن‌ها در معیارهای خاص سرعت روانی حرکتی، انعطاف‌پذیری شناختی، یادگیری کلامی و حافظه و روانی معنایی مشهود است.

با این حال، این تفاوت‌ها منحصر به شرکت‌کنندگان دارای اتیسم نبود و از الگوی تفاوت جنسی مشابهی برای افراد فاقد اتیسم پیروی می‌کرد. برخلاف سایر تحقیقاتی که از پروفایل مغز مردانه مجزا حمایت می‌کنند (بارون کوهن و همکاران، ۲۰۰۵)