در این مقاله می‌خوانید:
- چرا تشخیص قطعی اوتیسم از روی چهره امکان‌پذیر نیست؟
- تحقیقات جدید چه ارتباطی بین ویژگی‌های صورت و اوتیسم کشف کرده‌اند؟
- این یافته‌ها چه اهمیتی برای تشخیص و درمان اوتیسم دارند؟
- خانواده‌هایی که نگران احتمال ابتلای فرزندشان به اوتیسم هستند، چه باید بکنند؟
مقدمه:
تشخیص اختلال طیف اتیسم (ASD) می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، به خصوص در مراحل اولیه. در این میان، بسیاری از افراد به دنبال راه‌هایی برای تشخیص اوتیسم از روی چهره کودکان هستند.
در این مقاله، به بررسی تحقیقات جدید در مورد ارتباط بین ویژگی‌های صورت و اوتیسم می‌پردازیم و به این سوال پاسخ می‌دهیم که آیا می‌توان از روی چهره، اوتیسم را تشخیص داد؟
محققان از سیستم تصویربرداری با نام 3DMD برای ترسیم 17 نقطه عطف یا مختصات روی صورت 64 پسر مبتلا به اوتیسم و 40 کنترل معمولی استفاده کردند. سپس فاصله بین چند تا از این مختصات را اندازه گرفتند.
جودیت مایلز، محقق ارشد این مطالعه می گوید: «به عنوان یک متخصص ژنتیک بالینی، من همیشه تحت تأثیر یک فنوتیپ خاص صورت در کودکان مبتلا به اوتیسم قرار گرفته ام. او می‌گوید، اما تا زمانی که او به 3DMD که برای استفاده توسط جراحان پلاستیک توسعه یافته بود روی آورد، تفاوت‌های کمی واضح بین پسران مبتلا به اوتیسم و افراد کنترل ظاهر شد.
به گفته ی جودیت مایلز، این تفاوت ها تقریباً به طور قطع منعکس کننده فرآیندهای توسعه عصبی اساسی است. “دلیل نگاه کردن به صورت این است که منعکس کننده تفاوت های مغز است.”
بخش اول: بررسی اجمالی
تشخیص قطعی اوتیسم از روی چهره امکان‌پذیر نیست.
ویژگی‌های صورت در افراد مبتلا به اوتیسم می‌تواند بسیار متنوع باشد.
تحقیقات جدید نشان می‌دهد که ممکن است ارتباطی بین برخی ویژگی‌های صورت و شدت علائم اوتیسم وجود داشته باشد.
بخش دوم: یافته‌های جدید
مطالعه‌ای که بر روی 64 پسر مبتلا به اوتیسم و 40 کودک معمولی انجام شده است، نشان داد که دو گروه از پسران مبتلا به اوتیسم با ویژگی‌های صورت متمایز وجود دارد.
گروه اول شامل پسرانی بود که دهان‌های گشاد و فاصله کوتاهی بین بالای دهان و پایین چشم داشتند. این پسران علائم شدیدتر اوتیسم مانند اختلال زبان، ناتوانی ذهنی و تشنج را نشان می‌دادند.
گروه دوم شامل پسرانی بود که صورت‌های بالایی پهن و فیلتروم کوتاه داشتند. این پسران احتمال ابتلا به سندرم آسپرگر را بیشتر داشتند و در مقایسه با گروه اول، اختلالات شناختی و مشکلات زبانی کمتری داشتند.
بخش سوم: تفسیر یافته‌ها
محققان معتقدند که این تفاوت‌های صورت ممکن است منعکس‌کننده تفاوت‌های در توسعه عصبی در افراد مبتلا به اوتیسم باشد.
این یافته‌ها می‌توانند به تشخیص زودهنگام اوتیسم و ارائه مداخلات مناسب‌تر کمک کنند.
بخش چهارم: نکات کلیدی
تشخیص اوتیسم باید توسط متخصصان انجام شود و تنها بر اساس ویژگی‌های صورت نمی‌تواند قطعی باشد.
تحقیقات جدید در مورد ارتباط بین ویژگی‌های صورت و اوتیسم نویدبخش تشخیص و درمان بهتر این اختلال است.
خانواده‌هایی که نگران احتمال ابتلای فرزندشان به اوتیسم هستند، باید با متخصصان مشورت کنند.
